Ik vertel hem dat ook mijn ouders mij nooit echt begrepen hebben. Dat ik de verwachting om dat begrip te krijgen heb losgelaten. Daarom word ik nu soms aangenaam verrast door een mooie liefdevolle reactie van hen.
Voor mijzelf betekent dit dat ik bij mensen waar ik mij veilig bij voel, durf te vertellen hoe het echt met me gaat. Waar ik tegen aan loop of wat ik lastig vind. Gesprekken hebben daardoor vaker diepgang, zijn echt. Ik heb van mezelf geaccepteerd dat ik fouten maak, zonder mezelf daarvoor op de kop te geven. Ik leer er liever van.
‘s Avonds kreeg ik een appje: ‘Dank je wel voor deze mooie dag en voor de vele intense mooie momenten. Ik wil me zelfverzekerder voelen, dus mag verder ontwikkelen op het sensitieve / persoonlijke vlak, ik ben je dankbaar voor wat je mij hebt laten voelen en wat je bij me hebt losgemaakt’.
Ook ik merk dat steeds meer (jonge) mensen hier op vastlopen. Dat zij dingen doen, die eigenlijk helemaal niet goed voelen. Dat zij, door de verwachting gewekt door de huidige maatschappij, ook vaak niet naar hun gevoel durven luisteren, over wat ze nu echt graag zouden willen met hun leven.